Ήταν το 1890 στη Βορειοανατολική Ελλάδα όπου η οικογένεια Τσάνταλη ξεκίνησε να καλλιεργεί αμπέλια, να οινοποιεί σταφύλια και να κάνει αποστάξεις ούζου και τσίπουρου.
Η διορατικότητα και το ένστικτο του Ευάγγελου Τσάνταλη οδήγησε στο στήσιμο από την αρχή όλων των υποδομών με έναν εξωστρεφή προσανατολισμό, μια κίνηση πρωτοφανής για την εποχή (δεκαετία του 40). Παράλληλα, το πάθος του για το ντόπιο αμπελοτόπι τον κατεύθυνε στον εντοπισμό και την αναβίωση μερικών από τους πλέον ξεχωριστούς ελληνικούς αμπελώνες, που σήμερα είναι διάσημοι σε όλο τον κόσμο.
Μια ξαφνική καταιγίδα το 1969 οδήγησε τον Ευάγγελο Τσάνταλη στο Μετόχι Χρωμίτσας
Χάρη στη διορατικότητα και την αγάπη του για το κρασί, παρατήρησε αμέσως τους παραμελημένους αμπελώνες. Οι μοναχοί αποδέκτηκαν την πρότασή του να αναλάβει την αναβίωσή των αμπελώνων. Και μέσα από ένα τυχαίο γεγονός, τα αγιορείτικα κρασιά βρήκαν το δρόμο τους προς τον έξω κόσμο.
Το 1991, το οινοποιείο της Ραψάνης ανέλαβε ο Ευάγγελος Τσάνταλης, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή για την τοπική παραγωγή οίνου, το οποίο σήμερα είναι ένα από τα πιο αγαπητά ελληνικά κρασιά σε όλο τον κόσμο. Χάρη στις προσπάθειες της οικογένειας Τσάνταλη, είναι οι μόνοι αμπελώνες στην Ελλάδα που δεν εκριζώθηκαν.
